Fysieke uitdaging en persoonlijke ontwikkeling in Frankrijk

Zondagmorgen, 8 uur. Ik sta op het treinstation. Ik sta op het punt om een reis te maken die mij wel eens voorgoed zou kunnen veranderen. Weg van mijn dagelijkse beslommeringen en weg uit mijn vertrouwde omgeving. Werken aan mijzelf in een prachtige omgeving, waarbij ik zowel letterlijk als figuurlijk in beweging word gezet. Op zoek naar antwoorden op vragen die mij bezighouden.

Ik ben heel hard op weg om mijzelf in een burn-out te helpen. Ik ben moe, ontzettend moe. Ik slaap heel slecht, stap vaak kokhalzend uit bed, heb weinig energie, heb last van concentratieproblemen en ik heb een onrustig gevoel. Deze klachten heb ik geen weken, maar spelen al maanden.

Zondagavond. Het sneeuwt. Ik sta voor hotel Esprit Montagne, waar wij deze week verblijven. Even flitst de gedachte door mijn hoofd “wat als het tegenvalt”. Ik stap naar binnen, waar ik een herkenbare stem hoor. Deze stem hoort bij Marianne. Ik heb haar gesproken tijdens de telefonische intake. Na de kennismaking met de coaches Sander en Marianne en de andere deelnemer breng ik mijn spullen naar mijn kamer. Voordat wij aan het diner gaan neem ik nog twee aspirines, want ik heb knallende hoofdpijn. Het zullen de spanningen wel zijn….

Ik kijk mijn ogen uit als de gerechten op tafel worden gezet. Werkelijk prachtige creaties van de chef-kok in overheerlijke smaakcombinaties. Het is duidelijk te zien dat de kok met passie kookt. Wij maken verder kennis met elkaar en gaan niet al te laat naar bed. Het tafeltje waar wij aan zitten wordt ‘ons tafeltje’ voor de gehele week.

Na een beroerde nacht waarin ik weinig heb geslapen en mijn hoofdpijn nog steeds niet is weggetrokken, wacht er een uitgebreid ontbijtbuffet. De zon schijnt en dat doet mij goed. Na het ontbijt starten wij met een individueel gesprek om de doelen die wij ieder vooraf hebben opgesteld nog eens samen met Sander en Marianne door te nemen en bij te stellen.

Vandaag staat er een sneeuwschoenwandeling op het programma. Wat onwennig begin ik aan de wandeling. Ik ben geen prater en nu moet/wil ik mij kwetsbaar opstellen en dat valt niet mee. Sander en Marianne weten echter een gevoel van veiligheid te creëren waardoor ik het een en ander durf te vertellen. Tussendoor probeer ik te genieten van de prachtige omgeving, maar dit lukt nog niet zo goed. Na de wandeling is er even ruimte voor mijzelf en ik merk dat ik dit nodig heb om de dag en de gesprekken te laten bezinken.

Om elkaar nog wat beter te leren kennen wordt er in de avond het kaartspel Openhartig gespeeld. Er staan pittige vragen op de kaartjes om te ontdekken waar je echt voor gaat. Ook dat nog. In gedachten ren ik keihard weg. Hier zit ik niet op te wachten. Ik laat me echter niet kennen. Ik blijf zitten en speel mee.

Na het diner, met weer overheerlijke gerechten, begin ik flink in te kakken. Ik ga op tijd naar bed, maar ondanks dat ik moe ben wil het slapen niet lukken. Er spookt van alles door mijn hoofd waardoor ik weer veel te vroeg wakker ben.

Wij treffen elkaar bij het ontbijtbuffet. Mijn hoofd voelt zwaar en ik heb nog steeds hoofdpijn. Op de vraag “heb jij goed geslapen” kan ik alleen maar nee zeggen. Opeens voel ik mijn ogen prikken, krijg ik een trilling in mijn stem en spiertrekkingen rond mijn mond. “Ik heb wakker gelegen, maar dat vertel ik je straks wel tijdens de wandeling”. Tijdens de wandeling word ik fysiek uitgedaagd en komt er een goed gesprek op gang met Sander. Ik begin uit mijn comfortzone te komen. Daarnaast lukt het mij steeds meer te genieten van de sneeuw, de rust, de bergen, de ruige natuur, de vergezichten en de zon, want ook vandaag schijnt die volop. Na de wandeling is er wederom ruimte voor mijzelf, wat ik heerlijk vind.

Aan het begin van de avond staat er een leerzame presentatie over stressmanagement op het programma. Ik herken veel van de stress signalen. Confronterend ook, want ik zie in dat ik al veel te lang aan ongezonde stress lijd. Met aangereikte handvaten om om te kunnen gaan met stress gaan wij naar het diner. Tijdens het diner merk ik dat ik voor het eerst geen hoofdpijn meer heb. Yeah!

Na weer een korte nacht beginnen wij, net als op maandag, na het ontbijt met een individueel gesprek. Ik merk dat de gesprekken tijdens het bewegen makkelijker verlopen dan tegenover elkaar aan tafel. Met een bonkend hart in mijn keel durf ik tijdens dit gesprek een voor mij moeilijk onderwerp aan te snijden. Ik heb er nooit over gepraat en heb het jaren voor mij gehouden. De emoties schieten door mijn lijf. De tranen staan in de rij om langs mijn wangen naar beneden te rollen, maar ik geef er geen gehoor aan. Ik kan niet tegenhouden dat ik een trillende stem en spiertrekkingen rond mijn mond krijg. Ik herpak mij. Ik tover een lach op mijn gezicht en niemand die het meer ziet. Ik geef aan dat ik de details liever tijdens het bewegen met Marianne bespreek. Sander en Marianne reageren begripvol. Wat een fijne coaches!

Ik vind het zo fijn dat zowel Sander als Marianne mij een luisterend oor bieden zonder een oordeel te vellen. Daarnaast stellen zij prikkelende vragen die mij helpen om mij uit mijn zelfgemaakte eigen vicieuze cirkel te halen en zij geven mij inzicht in mijn eigen gedragspatronen. De antwoorden op de vragen moeten vanuit mijzelf komen en vaak zitten die antwoorden al in mij. Al duurt het soms even voordat ze naar boven komen ‘drijven’. Sander en Marianne zijn oprecht geïnteresseerd in mij waardoor ik mijn muur, die ik in de afgelopen jaren om mij heen heb opgebouwd, laagje voor laagje af kan breken. Ook geven Sander en Marianne voorbeelden uit hun eigen leven waarin zij iets hebben ontdekt en/of geleerd. Daardoor wordt het persoonlijker en hebben wij gesprekken van mens tot mens in plaats van de hulpverlener versus de cliënt.

Na de individuele gesprekken gaan wij langlaufen in de klassieke stijl. Dit houdt in dat wij gebruik maken van een loipe. Een spoor in de sneeuw dat bestaat uit twee gleuven van ongeveer vijf cm diep. Nog nooit gedaan, dus ik ben benieuwd hoe ik het ervan af ga brengen. Nadat wij het langlaufmateriaal hebben opgehaald staan wij niet veel later op de langlaufski’s en na uitleg over de techniek gaan wij op pad. Nog geen minuut later lig ik op de grond en kom ik niet meer zelfstandig overeind…. Ik val nog een aantal keren. Opeens krijg ik de slag te pakken en begin ik er veel lol in te krijgen. Zelfs het ‘hupje’ lukt af en toe. Op een stijl stukje piste zie ik de sneeuw echter nog een keer van dichtbij en loop ik mijn eerste flinke blauwe plek op. “Ach, vallen en opstaan hoort erbij”. De zon schijnt weer volop en wij hebben een heerlijke middag in de sneeuw. De sneeuwcondities worden door de zon behoorlijk pittig. Mijn lijf wordt hard aan het werk gezet waardoor ik mijn gedachten even stop kan zetten.

Met een voldaan gevoel brengen wij het materiaal terug en lopen wij vervolgens naar ons hotel. Tijdens deze wandeling komt Marianne terug op ons gesprek van vanochtend. Wij praten erover en nu het hoge woord eruit is voel ik een last van mijn schouders vallen. Weer een stapje vooruit.

Ook vannacht heb ik niet goed geslapen. Er gebeurt van alles met mij. Er komt veel los. Van niet praten naar de behoefte om te praten. Ik had niet gedacht dat ik dat nog eens zou zeggen, maar toch is het zo. Ik krijg steeds meer de behoefte om te praten en tijdens het ontbijt vraag ik dan ook zelf een gesprek met Marianne aan. Op het moment dat ik de vraag stel zie ik iets gebeuren waarvan ik vooraf niet had gedacht dat het zou gaan gebeuren. Er wordt een stukje kwetsbaarheid getoond. Geen koude, kille en zakelijke bedoening, maar een stukje ‘mens-zijn’ en dat vind ik mooi om te zien.

Vandaag binden wij de sneeuwschoenen onder om een mooie wandeling in de omgeving te maken. Wat hebben wij toch een geluk met het weer. Ook vandaag is het weer een prachtige zonnige dag met goede gesprekken in mooie sneeuwlandschappen. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel over mijzelf gedeeld als in deze week. Ik begin te merken dat het praten mij goed doet. Mijn hoofd begint anders aan te voelen, lichter, rustiger. Gelukkig is er deze week ook ruimte voor minder serieuze praat. Na de wandeling trek ik mijzelf even terug en laat ik de gesprekken bezinken.

In de avond krijgen wij een interessante presentatie over voeding voorgeschoteld. Voedsel waarvan ik dacht dat het gezond is, blijkt helemaal niet zo gezond te zijn. Dacht ik even gezond bezig te zijn…. Ironisch genoeg staat er vanavond een kaasfondue op het menu. Met mijn buik vol zoek ik mijn bed niet al te laat op.

Vanavond worden er weer ware kunstwerkjes op tafel getoverd. Ik blijf mij verbazen over de bijzondere smaakcombinaties die verrassend lekker zijn. Na het avondeten gaan wij nog even lekker uitbuiken bij de open haard. De warmte van de open haard en de bank waarin ik zo lekker weg zak zorgen al snel voor zwaarder wordende oogleden. Zou het slapen dan nu toch gaan lukken?

Helaas, het mag niet zo zijn. Ik kan maar moeilijk mijn gedachten stopzetten en in slaap vallen. Dit is tot dusverre de kortste nacht van de week. De volgende ochtend sta ik dan ook vermoeid op. Vandaag gaan wij paragliden als alternatief voor de sledehondentocht die in eerste instantie stond gepland. Door de slechte sneeuwcondities kan de tocht niet door gaan. Stiekem vind ik het best spannend, want ik heb licht last van hoogte-/dieptevrees en dan mag ik ook nog als eerste de sprong wagen! Op de skipiste maak ik kennis met mijn instructeur. Ik vertel hem dat ik last heb van hoogte-/dieptevrees, maar hij stelt mij direct gerust. “The weather conditions are perfect. The air is not bumpy. Just relax” Er is veel thermiek (opstijgen van warme lucht) waardoor wij waarschijnlijk langer kunnen vliegen. Ik krijg een harnas en wij lopen naar de stoeltjeslift die ons naar boven brengt. Vervolgens nog een klein stukje lopen en dan gaat het echt gebeuren. Boven op de top wordt alles uitgepakt en voorbereid. Na een korte uitleg over de start word ik in het harnas gegespt. “Just run and keep running when we are in the air”. Voor ik het weet hangen wij in de lucht. Ik voel een windvlaag aan het scherm trekken en wij worden opgetild. Woh, dat ging makkelijk en het was niet eens eng! Ik word in ‘mijn stoel’ geholpen en nu zit het er voor mij op. Ik kan achterover leunen en genieten. De instructeur vindt al snel de thermiek en al draaiend ‘klimmen’ wij en zweven wij steeds hoger. Als de instructeur voor een tweede keer de thermiek vindt begint mijn maag te protesteren. Door het schommelen en de draaiende beweging begin ik misselijk te worden. “If you have to throw up, left side!”. Wij vliegen boven het dorp. Oei, ik hoop dat ik het binnen kan houden. Er zal maar net iemand lopen… Gelukkig vraagt mijn instructeur steeds hoe het gaat en vliegt rustiger en meer in een rechte lijn als ik aangeef dat ik mij minder goed voel. Ondanks de misselijkheid is het een fantastische ervaring. Het uitzicht, de frisse wind langs mijn gezicht, echt geweldig! Na een tijdje in de lucht gehangen te hebben wordt het tijd voor de landing. Deze verloopt soepel, maar wij staan nog maar net aan de grond en een deel van mijn ontbijt komt eruit. Terwijl mijn instructeur het scherm opvouwt is mijn lijf nog steeds bezig om zich te ontdoen van mijn ontbijt. Zo dat voelt beter. Wij worden richting de gondel gereden die ons weer naar boven brengt. Ik merk dat mijn lijf even tijd nodig heeft om bij te trekken.

In de middag sta ik na vijftien jaar weer op de ski’s. Een beetje onwennig maak ik de eerste skibewegingen. Ik val een aantal keren, maar al snel begin ik mij comfortabeler te voelen op de ski’s waardoor ik wat meer risico’s durf te nemen. In standje ‘buldog’ aka ‘pizzapunt’ de piste af, zoals wij (de mensen die mee waren en ik) dat vijftien jaar geleden gekscherend noemden ben ik gepasseerd. Ik neem daarbij de blauwe plekken op de koop toe. Een mooie middag volgt. Ik vraag nog een laatste gesprek aan met Sander. Ik heb mijn verhaal bij zowel Sander als Marianne gedaan, alleen één ding is onbesproken gebleven bij Sander. Ik wil graag dat ook hij het onbesprokene uit mijn mond te horen krijgt, hoe moeilijk het ook is voor mij. Dit om de week goed af te kunnen sluiten. Het gesprek verloopt soepel en ik ben blij dat het heeft plaatsgevonden. Het voelt goed!

Voordat wij richting ons hotel rijden gaan wij voor de laatste keer van de piste af. Terug in het hotel heb ik nog even wat tijd voor mijzelf. Ik plof neer op mijn bed. Ik moet even bijtanken. In de avond vindt het afsluitende individuele evaluatiegesprek plaats. Er worden mooie woorden gesproken en ook nu zie ik het ‘mens-zijn’ terug. Aansluitend vindt het gezamenlijke evaluatiegesprek plaats. Wij, de deelnemers, gaan met een goed gevoel naar huis. Ik kan in ieder geval terugkijken op een zeer geslaagde week waarbij ik met een verzameling blauwe plekken, een lichter/rustiger hoofd, nieuwe inzichten en meer energie naar huis ga.

Wij lopen naar ‘ons tafeltje’ om te genieten van onze laatste diner hier. Bij de open haard sluiten wij de week gezamenlijk af. Nu komt het einde van de week wel heel snel in zicht. Ik wil eigenlijk nog helemaal niet naar huis. Het bevalt mij hier wel. De rust, de mooie omgeving, geen besef van tijd en geen verplichtingen. Ik word altijd een beetje weemoedig op de laatste dag van een reis waar ik het heel erg naar mijn zin heb gehad.

Morgen nog een laatste ontbijt en na het afscheid brengt het transfer busje mij naar het vliegveld in Genève, het vliegtuig brengt mij naar vliegveld Rotterdam/Den Haag en vervolgens brengt de trein mij naar huis. Dag La Chapelle-dʼ Abondance, dag fijn hotel en dag twee hele mooie mensen.